فورد جی‌تی (به انگلیسی: Ford GT) نام یک خودروی اسپورت موتور وسط دونفره ساخت آمریکا است که توسط شرکت فورد و در پی جشن ۱۰۰ سالگی این شرکت در سال ۲۰۰۳ ساخته شده و به فروش رسیده‌است. تولید این خودرو با طراحی جدید برای مدل سال ۲۰۱۷ از سر گرفته‌شد.[۱] این خودرو یادآور مدل قدیمی و منحصر بفرد جی‌تی۴۰ است که از سال ۱۹۶۶ تا ۱۹۶۹ برای چهار بار متوالی برندهٔ مسابقات ۲۴ ساعته لمانز (شامل کسب مقام اول تا سوم در سال ۱۹۶۶) بوده‌است.
فورد جی‌تی پیش از صدمین سالگرد تأسیس شرکت فورد، در قالب یک خودروی مفهومی و به عنوان بخشی از برنامهٔ فورد برای احیای نام‌های افسانه‌ای و تاریخ‌ساز این شرکت مانند موستانگ و تاندربرد، پا به عرصهٔ وجود گذاشت. شرکت فورد از مدل مفهومی جی‌تی۴۰ در سال ۲۰۰۲ و در نمایشگاه بین‌المللی خودروی آمریکای شمالی رونمایی کرد. کامیلو پاردو، که در آن زمان رئیس استودیوی «اسطوره‌های زندهٔ» فورد بود، به عنوان طراح اصلی فورد جی‌تی تحت رهبری جی مِیز شناخته می‌شود. فورد برای طراحی و توسعهٔ فورد جی‌تی از کرول شلبی، طراح اصلی خودروی شلبی جی‌تی۵۰۰ نیز جهت مشاوره برای بهبود عملکرد و انجام آزمایش‌های فنی بر روی نمونهٔ اولیه، دعوت به همکاری کرد. در زمان توسعهٔ فورد جی‌تی، این پروژه با نام پتونیا نام‌گذاری شد.
در نمای ظاهری فورد جی‌تی و مدل جی‌تی۴۰ قدیمی شباهت‌های بسیاری وجود دارد. با این تفاوت که جی‌تی کمی بزرگتر و پهن‌تر است و مهم‌تر از همه اینکه ارتفاع آن به میزان ۳ اینچ (۷۶ میلیمتر) از جی‌تی۴۰ که دارای ارتفاع ۴۰ اینچ (۱۰۰ سانتیمتر) بود، بلندتر است؛ لازم به ذکر است که عدد ۴۰ در نام فورد جی‌تی۴۰ به ارتفاع ۴۰ اینچی آن از سطح زمین اشاره دارد. در نتیجهٔ این تفاوت، در زمان معرفی انتظار می‌رفت که این خودرو جی‌تی۴۳ نام بگیرد. با وجود شباهت‌های زیاد در نمای ظاهری نسل اول فورد جی‌تی و مدل قدیمی جی‌تی۴۰، این دو خودرو در بخش فنی کاملاً با یکدیگر متفاوت بودند. در سال ۲۰۰۳ سه دستگاه از این خودرو به عنوان بخشی از جشن ۱۰۰ سالگی شرکت فورد، برای عموم به نمایش درآمد، و سپس تولید آن در بهار سال ۲۰۰۴ آغاز شد و خودروهای تولید شده تنها با نام فورد جی‌تی در پاییز ۲۰۰۴ جهت فروش وارد بازار شدند. بدلیل اینکه این خودرو به مناسبت صدمین سالگرد تأسیس شرکت فورد ساخته شده‌بود، طراحی گرافیکی داخل چراغ جلوی سمت چپ به گونه‌ای بود که عدد ۱۰۰ در آن دیده شود.
مشکلات نام‌گذاری :
در دههٔ ۱۹۸۰ یک شرکت بریتانیایی به نام شرکت مهندسی سفیر که در آن زمان صاحب نام تجاری فورد جی‌تی۴۰ بود، به تولید این خودرو می‌پرداخت. در زمانی که تولید فورد جی‌تی۴۰ توسط متوقف شد، این شرکت قطعات، ابزارها و دستگاه‌ها، طراحی و حق استفاده از نام تجاری جی‌تی۴۰ را به یک شرکت کوچک واقع در اوهایو با نام سفیر جی‌تی۴۰ اسپیرز فروخت. این شرکت کوچک حق استفاده از نام جی‌تی۴۰ را فقط برای استفاده بر روی خودروی نمایشی در سال ۲۰۰۲ به شرکت فورد واگذار کرد. اما وقتی که فورد تصمیم به تولید این خودرو گرفت، این دو شرکت در مذاکرات بر سر خرید نام تجاری جی‌تی۴۰ به نتیجه نرسیدند، بنابراین خودروهای تولیدی تنها با نام جی‌تی وارد بازار شدند.
تولید :
تولید فورد جی‌تی برای مدل‌های سال ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ برنامه‌ریزی شد. مونتاژ و تولید آن در شرکت می‌فلاور واقع در شهر نورواک ایالت اوهایو، و رنگ‌آمیزی آن در کارخانهٔ خودروهای ویژهٔ شرکت سالین واقع در شهر تروی ایالت میشیگان انجام گرفت.موتور فورد جی‌تی در کارخانهٔ ساخت پیشرانه در رومئو تولید می‌شد، و بعد از انتقال به ساختمان تیم ویژهٔ خودروسازی فورد در کارخانهٔ شرکت فورد در ویموکس، میشیگان، پس از نصب تزئینات نهایی داخلی، به همراه جعبه‌دنده بر روی خودرو نصب می‌شد. از میان ۴٬۵۰۰ دستگاه خودرویی که قرار بود تولید شوند، ۱۰۰ دستگاه برای صادرات به اروپا در نظر گرفته شده‌بود که این کار در اواخر سال ۲۰۰۵ به انجام رسید.۲۰۰ دستگاه دیگر از تولید این خودرو نیز در بازار کانادا عرضه شد و در نهایت تولید فورد جی‌تی پیش از دستیابی به تعداد هدف تولید ۴٬۵۰۰ دستگاه، در سپتامبر ۲۰۰۶ پایان یافت. از این خودرو در حدود ۵۵۰ دستگاه در سال ۲۰۰۴، نزدیک به ۱۹۰۰ دستگاه در سال ۲۰۰۵، و کمی بیش از ۱۶۰۰ دستگاه در سال ۲۰۰۶ تولید شد. مجموع تعداد خودروهای تولید شده در زمان توقف تولید، ۴٬۰۳۸ دستگاه بود.۱۱ بدنهٔ نهایی تولید شده در کارخانهٔ می‌فلاور تکه تکه شدند و شاسی‌ها و قطعات بدنه برای تأمین قطعات یدکی مورد استفاده قرار گرفتند. کارخانهٔ مونتاژ ویموکس در میشیگان، تولید تمام مدل‌ها را در سال ۳۱ مهٔ ۲۰۰۷ به طور کامل متوقف کرد و فروش فورد جی‌تی در سال ۲۰۰۷، با فروش خودروهای تولید شده‌ٔ موجود در انبار شرکت و پارکینگ نمایندگی‌های فروش ادامه داشت.
فروش و بازاریابی :
در زمانی که فورد جی‌تی برای اولین بار معرفی و رونمایی شد، تقاضا برای خریداری آن بیشتر از حجم عرضهٔ این خودرو بود، و خودروهای تولید شده با قیمت‌های بالا به فروش می‌رسیدند. اولین نسخه‌ای از این خودروی اسپورت جدید و موتور وسط که به صورت خصوصی به فروش رسید، یک فورد جی‌تی مدل سال ۲۰۰۵ بود که در تاریخ ۲۴ اوت ۲۰۰۴ توسط جان شرلی، مدیر اجرائی سابق شرکت مایکروسافت و با رنگ آبی تیره خریداری شد. شرلی با پیشنهاد مبلغ ۵۵۷٬۰۰۰ دلار برای خرید فورد جی‌تی در یک مزایدهٔ خیریه که در پبل بیچ برگزار شده بود، حق خرید اولین دستگاه فورد جی‌تی تولید شده (با شماره شاسی ۱۰) را از آن خود کرد.
چندین دستگاه بعدی نیز با قیمت‌هایی گاه تا ۱۰۰٬۰۰۰ دلار بالاتر از قیمت اعلام شده توسط فورد (۱۳۹٬۹۹۵ دلار) به فروش رسیدند. (شرکت فورد در تاریخ ۱ ژوئیهٔ ۲۰۰۵ قیمت فورد جی‌تی را معادل ۱۴۹٬۹۹۵ دلار اعلام کرد.) تجهیزات انتخابی قابل سفارش بر روی فورد جی‌تی شامل یک سیستم صوتی مکینتاش، خطوط مسابقه‌ای نقش بسته روی بدنه، کالیپرهای ترمز رنگ شده و رینگ‌های چرخ از جنس آلیاژ آلومینیوم پرداخت‌شده بود که سفارش تمامی آن‌ها بر روی خودرو، مبلغ ۱۳٬۵۰۰ دلار به قیمت اعلام‌شده توسط کارخانه می‌افزود.
مهندسی و عملکرد :
نیروی خروجی پیشرانه‌ٔ فور جی‌تی برابر با ۵۵۰ اسب بخار (۴۱۰ کیلووات) در دور موتور ۶٬۵۰۰ دور بر دقیقه، و گشتاور آن معادل ۶۷۸ نیوتن متر (۵۰۰ پوند نیرو-فوت) در دور موتور ۴٬۵۰۰ دور بر دقیقه است. نیروی تولیدی این پیشرانه از طریق یک جعبه‌دندهٔ ۶ سرعتهٔ دستی ساخت شرکت ریکاردو به دیفرانسیل لغزش محدود از نوع پیچشی و سپس به چرخ‌های عقب منتقل می‌شود. مجلهٔ کار اند درایور در ژانویهٔ ۲۰۰۴ آزمایشی را بر روی فورد جی‌تی انجام داد و شتاب ۰ تا ۹۷ کیلومتر بر ساعت (۰ تا ۶۰ مایل بر ساعت) ۳٫۳ ثانیه‌ای را برای آن به ثبت رساند.
عملکرد به روایت اعداد:
- بیشینه سرعت: ۳۳۰ کیلومتر بر ساعت (۲۰۵ مایل بر ساعت)
- زمان طی مسافت ۴۰۲ متر (۱⁄۴ مایل): ۱۱٫۸ ثانیه
- شتاب ۰–۱۰۰ کیلومتر بر ساعت (۰–۶۲ مایل بر ساعت): ۳٫۸ ثانیه
- شتاب ۰–۲۰۰ کیلومتر بر ساعت (۰–۱۲۴ مایل بر ساعت): ۱۲٫۳ ثانیه
- شتاب ۰–۳۰۰ کیلومتر بر ساعت (۰–۱۸۶ مایل بر ساعت): ۴۴٫۳ ثانیه
مصرف سوخت :
بر اساس ارزیابی‌های انجام شده توسط سازمان حفاظت از محیط زیست ایالات متحده، مصرف سوخت فورد جی‌تی برابر با ۲۰ لیتر بر ۱۰۰ کیلومتر (۱۲ مایل بر گالون آمریکایی) در شهر، ۱۲ لیتر بر ۱۰۰ کیلومتر (۱۹ مایل بر گالون آمریکایی) در بزرگراه، و مصرف سوخت ترکیبی آن معادل ۱۷ لیتر بر ۱۰۰ کیلومتر (۱۴ مایل بر گالون آمریکایی) است.
